Συννεφιάζει...

Συννεφιάζει


Νομίζω πάλι συννεφιάζει
τρελός αέρας δεν ησυχάζει
τα σώματά μας κουλουριάζει
και κρύες καρδιές δεν αγοράζει.

Νομίζω συννεφιάζει η όψη σου
κάτι θέλει να βγει απ'την φωνή σου
πάρε με κάτω από την κόψη σου
δεν φοβάμαι τη βροντή της σιγής σου.

Το σύννεφο σκουραίνει την αλήθεια
μεσ'την δίνη του βρισκόμαστε εμείς
μια ιστορία απ'τα παραμύθια
δίχως εξήγηση κοινής λογικής.

Το όνειρο εξανεμίστηκε
η ώρα μας απλά βυθίστηκε
το κορμί μας αφοπλίστηκε
η αγάπη μας γκρεμίστηκε.

Νομίζω πάλι συννεφιάζει...



madlin

Egxeiridio zois

Εγχειρίδιο ζωής

Εγχειρίδιο ζωής

Κείμενο : Μadlin


Οι ίδιες φάτσες κάθε μέρα
την ίδια ώρα καλημέρα
φοβάμαι τούτη την αρένα
σ''έναν αγώνα δίχως φρένα.
Αντίπαλος είναι ο χρόνος
και το ρολόϊ αστυνόμος
να αισθανθώ πια δεν τολμάω
δεν ξέρω πια τί κυνηγάω.

Έχω ένα εισιτήριο
και ληγμένο διαβατήριο
κομμένη η ταυτότητά μου
τί να το κάνω τ''όνομά μου;
Ένας αριθμός κινούμενος
νιώθω σαν καταζητούμενος
δραπέτης απ''τα όνειρά μου
χαμένος στον ορίζοντά μου.

Μαύρη ατζέντα η καρδιά μου
μέσα στον χαρτοφύλακά μου
χαμένο το ασημί κλειδί
πάλι τα ίδια απ''την αρχή.
Εγχειρίδιο ζωής ζητώ
πρέπει ξανά να μάθω να ζω
σιχαμένη τυποποίηση
δεν αντέχω την προσποίηση.

Τώρα σβήσε όλα τα φώτα
να αισθανθούμε σαν και πρώτα
μεσ''το σκοτάδι η αλήθεια
ζωγραφιά απ''τα παραμύθια.
Άνθρωποι πάλι άς γίνουμε
έλα μαζί να ξεφύγουμε
τη νύχτα στα μάτια κοιτάζω
στ''όνομά σου αναστενάζω.


madlin



© Copyright, Μadlin

Stis zois ton xoro

ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΝ ΧΟΡΟ

Στης ζωής τον χορό


Πόσες φορές από αγανάκτηση
γροθιά το χέρι στο τραπέζι
με βία το χτυπήσαμε
για την ζωή που δεν κερδίσαμε.

Τα βάσανά μας τα στολίσαμε
με φιόγκο μέσα στο μυαλό
την άρνησή μας δεν ορίσαμε
χτυπάει τον συναγερμό.

Άπειρες φορές από εξάντληση
μας κόπηκε η αναπνοή
για την χαμένη μας πρωτιά
στον αφρικάνικο τρελό χορό.

Κι όμως τα καταφέραμε και επιζήσαμε
πολλές καινούργιες μέρες αντικρίσαμε.
Μεσ'τα μάτια τον ήλιο κοιτάξαμε
το βλέμμα χαμηλά δεν κατεβάσαμε.

Όσο κι αν προσπαθεί το κισμέτ να μας τρελάνει
σαν αράχνη τα ιδανικά μας να υφάνει
η καρδιά μας ποτέ δεν θα μας κοροϊδέψει
σε αφρικάνικο χορό έχει χορέψει.

Τον ιστό της πλέον έχουμε ξεμπλέξει
με μια μικρή αγάπης λέξη
με μια λέξη που λέγεται υπομονή
και κρατάει της ζωής μας το σχοινί.

madlin

© Copyright, Μadlin

oloi mazi mporoume!!!

Κοινό ανθρωπάκι

ΚΟΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ


Έχω μέρες απ' το σπίτι μου να βγω
δεν βρίσκω πλέον καμιά ουσία
στους καπνισμένους τοίχους σκέψεις μετρώ
ο κόσμος προκαλεί ανησυχία.

Ένας απ' όλους αυτούς είσαι κι εσύ
κοινό ανθρωπάκι μ' εμπειρίες
κουβέντες βαπτισμένες σ' αλκοόλ
δεν με καλύπτουν λέξεις κι ιστορίες.

R   Κοινό ανθρωπάκι είσαι
     βρίσκεις ευάλωτες καρδιές
     σημαδεύεις και αρνείσαι
     του έρωτα τις αστραπές.
     
Σιγουριά μεσ' του σπιτιού την θαλπωρή
αποχή απ' αυτούς που με πονούν
ψυχρολουσία από τα ψέματα
των τύπων,καθώς χτυπούν και προσπερνούν.

Ο έξω κόσμος πια δεν με γεμίζει
ούτε και η δική σου συντροφιά
το μάτι χόρτασε τις ψευδαισθήσεις
δεν δίνομαι σ' εφήμερη αγκαλιά.

R     Κοινό ανθρωπάκι είσαι
       λυπάμαι που θα σου το πω
       από λόγια δεν στερείσαι
       δειλιάζεις σ'ένα "σ' αγαπώ".


madlin

Απομεσήμερο

Απομεσήμερο
Ένα απομεσήμερο
τριγυρνώ στην πόλη
τα άρωμα της θάλασσας
της θύμησης η πλώρη.

Ένα απομεσήμερο
λευκό μου περιστέρι
νά'ξερε πως τον σκέφτομαι
πεσ'του το για να ξέρει.

Έφτασε το σούρουπο
το Φθινοπωρινό
σαν κιτρίνισαν τα φύλλα
μαράθηκα κι εγώ.

Ένα απομεσήμερο
στο μικρό λιμάνι
το μοναδικό φιλί
μαγεία ήταν και πλάνη.

'Ανοιξε τα μάτια

ΆΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ


Άνοιξε τα μάτια σου,ξύπνα μικρέ μου Απρίλη
ο ήλιος σου χαμογελά,έλα στο παραθύρι.
Στο σιγανό τραγούδι του ανέμου
σου στέλνω ένα "σ'αγαπώ" καλέ μου.

Δες,μια χαρούμενη ημέρα έχει ξημερώσει
η καλημέρα μου στο σώμα σου έχει ξαπλώσει.
Στο άγγιγμά της γλυκέ μου αφήσου
είμαι κι εγώ κοντά-είμαι μαζί σου.

Τί όμορφος αυτός ο κόσμος,τί όμορφη ζωή!
Άνοιξε τα μάτια σου και ξεκίνα μ'ένα φιλί΄
ανοιξιάτικος καιρός μα έχει κρύο
μια εκδρομή στα μάτια σου τα δύο.

Άν ήταν η αγάπη μια χρυσαφένια αχτίδα
τον χειμωνιάτικο καιρό θά'βαζα αλυσίδα
σαν φυλαχτό γύρω απ'τον λαιμό μου
να με προσέχει νά'ναι το τυχερό μου.

Άνοιξε τα μάτια σου,ξύπνα νιώσε το αγέρι
κοίταξε στον ορίζοντα το άσπρο περιστέρι
κάθε καινούργια μέρα που αρχίζει
το λουλούδι απ'αγάπη ανθίζει.

madlin

Σύγχρονος Οδυσσέας

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ


Τί σου έχει μείνει
απ'όλο το ταξίδι,σύγχρονε Οδυσσέα;
Όλο το υλικό σου κατασπατάλησες
σε ηδονές και μέθη!
Αιθάλης νοτισμένο σκεπτικό.

Όλα τα "εκεί"
κραυγές λησμονιάς πίσω σου
δίχως στερνή ματιά για αντίο.
Εσύ σύγχρονε Οδυσσέα, δεύτερη φορά
δεν πέρναγες απο τα ίδια μέρη.

Καπετάνιος σε μια ζωή ωκεανός.
Φουρτούνες οι ατασθαλίες
σε γερή μαούνα καλά δεμένες.
Δεν βγαίνουν παρά-έξω, μαζί σου ταξιδεύουν
χρόνια τώρα.

Σινιάλο από μια χώρα " τ ί π ο τ α "
που τίποτα δεν έχεις φέρει,
μόνο έχεις πάρει
και συνεχίζεις ατάραχος να παίρνεις.

Τί έχει απομείνει για την Ιθάκη σου;
Άν υπάρχει στον δικό σου χάρτη
κάποια Ιθάκη...
σύγχρονε Οδυσσέα!!!



madlin

ανησυχίες

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ


Έχω μια αγωνία-μια ταραχή
ποιό χρώμα θά'χουν οι μέρες που θα'ρθούν
πόσες ώρες θα πονάει ο δείκτης
στο ρολόϊ που οι νύχτες δεν περνούν.

Έχω μια φοβία-μια ανησυχία
ποιά γεύση θά'χουν οι χαρές άν θα'ρθούν
πόσες στιγμές η ευτυχία μετρά
μεσ'τον χρόνο που οι μέρες ασφυχτούν.

Μην βάζεις όρια και σημεία στήξης
το κάθε λεπτό είναι απρόβλεπτο
χρυσή καδένα οι στιγμές σου
κράτησε το Παρόν σου ανόθευτο.

Έχω σκοπό να βρίσκομαι πάντα εκεί
με κάθε σκέψη και δύναμη καρδιάς
για όλες τις φοβισμένες αγκαλιές
ένα φιλί τοπίο μιας ξαστεριάς.


madlin

θερμιδομετρητής

Θερμιδομετρητής:

Τρίτη στάση

Ερχόμενος από έναν κόσμο
τρελό και παράλογο
ακολούθησα δειλά τα ίχνη
μιας Παρασκευής θλιμμένης
κάποιον καιρό ανάγωγο.

Μια γδυτή προσπάθεια η τόλμη
άσεμνη συνείδηση
επιστράτευση μιας γκρίζας πίστης
στης καρδιάς μου τον χειμώνα
μιας Άνοιξης αφύπνηση.

Βηματισμός σε άγνωστη χώρα
ψάχνοντας για τα χνάρια
λιχνάρια μάτια φαντάζουν γνωστά
σαν από πάντα θυμάμαι
κάποιας ζωής μου φεγγάρια.

Προορισμός μεσ'το ξημέρωμα
στην τρίτη στάση βγαίνω
τις Κυριακές που γύρευα ψυχή
σ'ανεξερεύνητο καιρό
καράβι πια δεν προσμένω.


madlin

Φίλε μου

ΦΙΛΕ ΜΟΥ

΄Εχω ανάγκη φίλε μου
μια αγκαλιά ζεστή,
τον ώμο τον φιλόξενο
σαν βγει πνηχτή η κραυγή.


Κάπνισε φίλε μου καλέ
μαζί μου ένα τσιγάρο
κάνε μου τον ακρωατή
και δώσε μου κουράγιο.
Γιατί σε ό,τι κάνω εγώ
βγαίνω πάντα χαμένη,
γιατί πάντα σαν δίνομαι
αισθάνομαι και χρεωμένη;
Κι απ'την τρελή τη τύχη μου
βρίσκομαι χτυπημένη;


Άραγε τί κάνω λάθος,
ρείξε μου λίγο φως
φίλε μου λίγο άν μ'αγαπάς
πες μου τα σφάλματά μου.
Μη νοιάζεσαι άν με πονάς
φίλε μου-μίλα μου,
οι φίλοι λένε την αλήθεια
δεν ζουν στα παραμύθια.


Σπρώξε λίγο το τασάκι
πικρό είναι το τσιγάρο
πικρή κι η γεύση άν πονάς,
μα έχω εσένα και με κρατάς.


Έχω ανάγκη φίλε μου
μια αγκαλιά ζεστή
στο πρόσωπό μου τα δάκρυα
μια ασημένια βροχή.


madlin

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ας δείξουμε εμείς οι Έλληνες πως όταν έχουμε θέληση και κέφια κάνουμε σπουδαία πράγματα. Ευκαιρία να βρεθούμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον την ώρα που θα σκοτεινιάσουμε τα σπίτια μας...Ευκαιρία να δείξουμε πως αγαπάμε το μεγάλο μας σπίτι την ΓΗ μας.!!!

Σαν θύελα μυρίζεις

Σαν Θύελα μυρίζεις Πάει καιρός που βγήκα απ'το όνειρό σου

νύχτες μετράς που δεν κοιμάσαι

θέλω να μάθω τί κρύβει το μυαλό σου

αρνητικό πεδίο το κάθε κύτταρό σου.

Είναι στιγμές που θέλεις να αποφύγεις

μνήμες γυμνές και αυταπάτες

θέλω να ξέρω για μένα τι ορίζεις

...σαν θύελα μυρίζεις.

Σαν θύελα μυρίζεις

εξαφανίζεσαι και πίσω δεν γυρίζεις

κι όταν το βαρόμετρο ψυχής αλλάζει

πίσω γυρίζεις κι αυτό είναι που τρομάζει.

Χρόνια τώρα μεσ'στο παραμιλητό σου

λόγια κοφτά που δεν θυμάσαι

κι εγώ μεθάω στο αναφιλητό σου

ταξίδεψέ με λίγο, για λίγο στ'όνειρό σου.

Είναι στιγμές που θέλεις να αποφύγεις

χλωμές αγάπες μεσ'στη στάχτη

θέλω να ξέρω για μένα τί ορίζεις

...σαν θύελα μυριζεις.

Σαν θύελα οργιάζεις

παραλογίζεσαι κι ο τρόπος σου κουράζει

σε ποιο κομμάτι ουρανού θα χαλαρώσεις?

να γίνω άσπρο σύννεφο για να ξαπλώσεις.

Madlin

Το παιχνίδι της ζωής Ποιός θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος και ο κατάλληλος τόπος να της το πώ; Και εκείνη,πώς θα το αποδέχονταν;Είχα ενδοιασμούς. Εκείνη εικοσιτριών και μητέρα ενός τρίχρονου κοριτσιού.Εγώ τριαντατριών με δυο παιδιά,παντρεμένη με τον πατέρα της. Πώς θα της έλεγα ότι περιμένω να φέρω στον κόσμο το -κατά εικοσιτρία χρόνια μικρότερο-αδελφάκι της; Μεταξύ μας υπήρχε διαφορά ηλικίας δέκα χρόνων.Θα μας πέρναγε κανείς περισσότερο σαν αδελφές παρά σαν μητριά και κόρη εξ αγχιστείας. Την γνώρισα στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών χρόνων της και την καλωσόρισα στην οικογένειά μου με μεγάλη μου χαρά.Ένα μικρό αγρίμι με ευάλωτη και πονεμένη ψυχή που δύσκολα κανείς ξεκλείδωνε.Ζήσαμε μαζί την τρελή ηλικία της εφηβίας της,τα σκιρτήματά της,τις χαρές της,τις αμφιβολίες και όλα τα αρνητικά βιώματα που κρατούσε στο μπαούλο της καρδούλας της.Το παρελθόν από τον χωρισμό των γονιών της δεν την άφηνε να προχωρήσει και να αναπτυχθεί φυσιολογικά.Έκανε καθημερινά την δική της επανάσταση,δίχως καί η ίδια να το αντιλαμβάνεται. Πάντα συμφωνούσα μαζί της γιατί ήθελα να την βλέπω να χαμογελάει.Το χαμόγελό της έμοιαζε με ανθισμένο κήπο μυρωδάτων λουλουδιών.Προσπαθούσα να είμαι ο ήλιος που θα κάνει αυτά τα άνθη να λαμπυρίζουν στο φως της ημέρας. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν και μεγάλωνε,έδειχνε σαν νεράϊδα.Η ομορφιά της σπάνια και ζηλευτή από όλους.Τα πράσινα μάτια της φυλάκιζαν κάθε βλέμμα. Αναποφάσιστη για την επαγγελματική της αποκατάσταση,παντρεύτηκε νωρίς και γρήγορα έφερε και ένα κοριτσάκι στον κόσμο.Ο σύζυγός μου έγινε παππούς και καμάρωνε.Πολλές φορές με πείραζαν μπαμπάς και κόρη πως κι εγώ είμαι γιαγιά. Άν και μικρή έδειχνε πως είναι πολύ καλή μάνα. Και ξαφνικά ανακάλυψα πως είμαι έγκυος.Ένιωσα πως ο χρόνος έπαιζε μαζί μου κάποιο παιχνίδι στρατηγικής.Δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο,άλλωστε είχα ήδη δυο παιδιά.Το ένα στο δημοτικό και το άλλο στο γυμνάσιο.Σκεφτόμουν επίσης και την δουλειά μου.Στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι όλα ρόδινα και ως πωλήτρια που είμαι,δεν θα είχα τον ελεύθερο χρόνο που απαιτεί ένα μωρό.Τελικά ο Θεός όλα τα έχει σοφά μελετημένα... Βρήκα το θάρρος,πήρα και μερικές βαθιές αναπνοές για να φύγει το άγχος και της το ανακοίνωσα.Πραγματικά δεν περίμενα ότι η αντίδρασή της θα ήταν τόσο ένθερμη και ενθαρρυντική προς τους φόβους μου.Χάρηκε τόσο πολύ που με παρακαλούσε να το προσέχει εκείνη όταν με το καλό γεννηθεί το μωρό, αφού εγώ έπρεπε σύντομα να επιστρέψω στην εργασία μου. Εμείς κάναμε σχέδια και πλάνα άλλα ο Θεός είχε γράψει την δική του ιστορία. Μια ιστορία που δεν επέτρεπε την χαρά στα όνειρά μας. Ξημέρωμα Αγίου Πνεύματος,6 περίπου το πρωί.Η εγκυμοσύνη μου ήταν στον τέταρτο μήνα και κοιμόμουν βαθειά.Άλλωστε ήταν αργεία και δεν θα δούλευα. Το τηλέφωνο χτυπούσε σαν ξεχασμένη σειρήνα αυτοκινήτου άλλα εγώ δεν το άκουγα. Σηκώθηκε ο άντρας μου γιατί πίστευε πως τον καλούν για δουλειά.Μεσ'το ξημέρωμα ούρλιαξε και η φωνή του έτρεμε σαν την φλόγα του κεριού που πάει να σβήσει.Ύστερα άκουσα έναν γδούπο να έρχεται από την σάλα.Αυτό το τηλεφώνημα τον ισοπέδωσε ψυχικά και τον έριξε κάτω κυριολεκτικά.Τον βρήκα στο πάτωμα,και το καλώδιο του τηλεφώνου να κρέμεται πάνω του σαν φίδι που τον είχε δαγκώσει.Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου μια παγερή φωνή του ανακοίνωσε εν ψυχρό και δίχως ανθρώπινη ευαισθησία πως η μεγάλη του κόρη βρισκόταν νεκρή στο νοσοκομείο.Ψυχρός εκτελεστής η τύπισσα.Πώς,γιατί;Ναρκωτικά ήταν η απάντηση.Ξανά γιατί,γιατί; Αφού το είχαμε ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα.Γιατί πάλι;Ποιός ο λόγος της επιστροφής; Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.Πάντως δεν έδειχνε να κάνει χρήση μετά τον γάμο της.Ήταν μια καλή νοικοκυρά,καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Πέρασα ένα μαρτυρικό καλοκαίρι προσπαθώντας να είμαι εγώ ο ήρωας της οικογένειας.Είχα τον πόνο μου από τον άδικο χαμό της Δήμητρας,είχα να συμπαρασταθώ στον άντρα μου που ζούσε στα σκοτάδια,έπρεπε να είμαι ψύχραιμη στα παιδιά μου,έπρεπε να είμαι χαμογελαστή στην δουλειά μου και να προσέχω τον εαυτό μου λόγο εγκυμοσύνης. Ο καιρός σιγά-σιγά πέρασε και ήρθε η ώρα να φέρω στον κόσμο το νέο μέλος της οικογένειας.Ένα απόγευμα του Νοέμβρη ήρθε στην ζωή το αγοράκι μας.Ο Δημήτρης-Στέργιος.Δημήτρης,για να τιμήσουμε την αδικοχαμένη μας Δήμητρα και Στέργιος για να στεριώσει στην ζωή. Το βράδυ που προσπαθούσα να κοιμηθώ στην κλινική,έζησα κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου.Θυμάμαι πως είχα κλείσει την πόρτα του δωματίου γιατί έκανε ρεύμα και ξάπλωσα βλέποντας τηλεόραση.Κατά τις 3 τα μεσάνυχτα,βλέπω την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο η Δήμητρα χαμογελώντας.Με πλησίασε,μου χάϊδεψε την πλάτη και είπε πως ήρθε για να μ α ς δει.Εγώ από την χαρά και την συγκίνησή μου άρχισα να φωνάζω δυνατά το όνομά της.Τρόμαξα από την φωνή μου και πετάχτηκα.Ήταν αληθινό πέρα για πέρα και δεν πιστεύω ότι ήταν ένα απλό όνειρο.Ένιωσα το άγγιγμά της σαν ανατριχίλα,άκουσα την φωνή της χαρούμενη και ζωντανή,είδα το περπάτημά της. Είμαι σίγουρη πως ήρθε να δει το αδελφάκι της και πιστεύω ότι κατά την διάρκεια του τοκετού μου κρατούσε το χέρι.Δεν μπόρεσε να υλοποιήσει αυτό που υποσχέθηκε άλλα πιστεύω ότι βρίσκεται καθημερινά μαζί μας.Ζει μέσα μας.Δήμητρα δεν θέλω να σου πω αντίο γιατί νιώθω ότι υπάρχεις.Αισθάνομαι ότι έχεις βγει μια βόλτα και κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσεις στο σπίτι. madlin