Το παιχνίδι της ζωής Ποιός θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος και ο κατάλληλος τόπος να της το πώ; Και εκείνη,πώς θα το αποδέχονταν;Είχα ενδοιασμούς. Εκείνη εικοσιτριών και μητέρα ενός τρίχρονου κοριτσιού.Εγώ τριαντατριών με δυο παιδιά,παντρεμένη με τον πατέρα της. Πώς θα της έλεγα ότι περιμένω να φέρω στον κόσμο το -κατά εικοσιτρία χρόνια μικρότερο-αδελφάκι της; Μεταξύ μας υπήρχε διαφορά ηλικίας δέκα χρόνων.Θα μας πέρναγε κανείς περισσότερο σαν αδελφές παρά σαν μητριά και κόρη εξ αγχιστείας. Την γνώρισα στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών χρόνων της και την καλωσόρισα στην οικογένειά μου με μεγάλη μου χαρά.Ένα μικρό αγρίμι με ευάλωτη και πονεμένη ψυχή που δύσκολα κανείς ξεκλείδωνε.Ζήσαμε μαζί την τρελή ηλικία της εφηβίας της,τα σκιρτήματά της,τις χαρές της,τις αμφιβολίες και όλα τα αρνητικά βιώματα που κρατούσε στο μπαούλο της καρδούλας της.Το παρελθόν από τον χωρισμό των γονιών της δεν την άφηνε να προχωρήσει και να αναπτυχθεί φυσιολογικά.Έκανε καθημερινά την δική της επανάσταση,δίχως καί η ίδια να το αντιλαμβάνεται. Πάντα συμφωνούσα μαζί της γιατί ήθελα να την βλέπω να χαμογελάει.Το χαμόγελό της έμοιαζε με ανθισμένο κήπο μυρωδάτων λουλουδιών.Προσπαθούσα να είμαι ο ήλιος που θα κάνει αυτά τα άνθη να λαμπυρίζουν στο φως της ημέρας. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν και μεγάλωνε,έδειχνε σαν νεράϊδα.Η ομορφιά της σπάνια και ζηλευτή από όλους.Τα πράσινα μάτια της φυλάκιζαν κάθε βλέμμα. Αναποφάσιστη για την επαγγελματική της αποκατάσταση,παντρεύτηκε νωρίς και γρήγορα έφερε και ένα κοριτσάκι στον κόσμο.Ο σύζυγός μου έγινε παππούς και καμάρωνε.Πολλές φορές με πείραζαν μπαμπάς και κόρη πως κι εγώ είμαι γιαγιά. Άν και μικρή έδειχνε πως είναι πολύ καλή μάνα. Και ξαφνικά ανακάλυψα πως είμαι έγκυος.Ένιωσα πως ο χρόνος έπαιζε μαζί μου κάποιο παιχνίδι στρατηγικής.Δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο,άλλωστε είχα ήδη δυο παιδιά.Το ένα στο δημοτικό και το άλλο στο γυμνάσιο.Σκεφτόμουν επίσης και την δουλειά μου.Στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι όλα ρόδινα και ως πωλήτρια που είμαι,δεν θα είχα τον ελεύθερο χρόνο που απαιτεί ένα μωρό.Τελικά ο Θεός όλα τα έχει σοφά μελετημένα... Βρήκα το θάρρος,πήρα και μερικές βαθιές αναπνοές για να φύγει το άγχος και της το ανακοίνωσα.Πραγματικά δεν περίμενα ότι η αντίδρασή της θα ήταν τόσο ένθερμη και ενθαρρυντική προς τους φόβους μου.Χάρηκε τόσο πολύ που με παρακαλούσε να το προσέχει εκείνη όταν με το καλό γεννηθεί το μωρό, αφού εγώ έπρεπε σύντομα να επιστρέψω στην εργασία μου. Εμείς κάναμε σχέδια και πλάνα άλλα ο Θεός είχε γράψει την δική του ιστορία. Μια ιστορία που δεν επέτρεπε την χαρά στα όνειρά μας. Ξημέρωμα Αγίου Πνεύματος,6 περίπου το πρωί.Η εγκυμοσύνη μου ήταν στον τέταρτο μήνα και κοιμόμουν βαθειά.Άλλωστε ήταν αργεία και δεν θα δούλευα. Το τηλέφωνο χτυπούσε σαν ξεχασμένη σειρήνα αυτοκινήτου άλλα εγώ δεν το άκουγα. Σηκώθηκε ο άντρας μου γιατί πίστευε πως τον καλούν για δουλειά.Μεσ'το ξημέρωμα ούρλιαξε και η φωνή του έτρεμε σαν την φλόγα του κεριού που πάει να σβήσει.Ύστερα άκουσα έναν γδούπο να έρχεται από την σάλα.Αυτό το τηλεφώνημα τον ισοπέδωσε ψυχικά και τον έριξε κάτω κυριολεκτικά.Τον βρήκα στο πάτωμα,και το καλώδιο του τηλεφώνου να κρέμεται πάνω του σαν φίδι που τον είχε δαγκώσει.Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου μια παγερή φωνή του ανακοίνωσε εν ψυχρό και δίχως ανθρώπινη ευαισθησία πως η μεγάλη του κόρη βρισκόταν νεκρή στο νοσοκομείο.Ψυχρός εκτελεστής η τύπισσα.Πώς,γιατί;Ναρκωτικά ήταν η απάντηση.Ξανά γιατί,γιατί; Αφού το είχαμε ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα.Γιατί πάλι;Ποιός ο λόγος της επιστροφής; Ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.Πάντως δεν έδειχνε να κάνει χρήση μετά τον γάμο της.Ήταν μια καλή νοικοκυρά,καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Πέρασα ένα μαρτυρικό καλοκαίρι προσπαθώντας να είμαι εγώ ο ήρωας της οικογένειας.Είχα τον πόνο μου από τον άδικο χαμό της Δήμητρας,είχα να συμπαρασταθώ στον άντρα μου που ζούσε στα σκοτάδια,έπρεπε να είμαι ψύχραιμη στα παιδιά μου,έπρεπε να είμαι χαμογελαστή στην δουλειά μου και να προσέχω τον εαυτό μου λόγο εγκυμοσύνης. Ο καιρός σιγά-σιγά πέρασε και ήρθε η ώρα να φέρω στον κόσμο το νέο μέλος της οικογένειας.Ένα απόγευμα του Νοέμβρη ήρθε στην ζωή το αγοράκι μας.Ο Δημήτρης-Στέργιος.Δημήτρης,για να τιμήσουμε την αδικοχαμένη μας Δήμητρα και Στέργιος για να στεριώσει στην ζωή. Το βράδυ που προσπαθούσα να κοιμηθώ στην κλινική,έζησα κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου.Θυμάμαι πως είχα κλείσει την πόρτα του δωματίου γιατί έκανε ρεύμα και ξάπλωσα βλέποντας τηλεόραση.Κατά τις 3 τα μεσάνυχτα,βλέπω την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο η Δήμητρα χαμογελώντας.Με πλησίασε,μου χάϊδεψε την πλάτη και είπε πως ήρθε για να μ α ς δει.Εγώ από την χαρά και την συγκίνησή μου άρχισα να φωνάζω δυνατά το όνομά της.Τρόμαξα από την φωνή μου και πετάχτηκα.Ήταν αληθινό πέρα για πέρα και δεν πιστεύω ότι ήταν ένα απλό όνειρο.Ένιωσα το άγγιγμά της σαν ανατριχίλα,άκουσα την φωνή της χαρούμενη και ζωντανή,είδα το περπάτημά της. Είμαι σίγουρη πως ήρθε να δει το αδελφάκι της και πιστεύω ότι κατά την διάρκεια του τοκετού μου κρατούσε το χέρι.Δεν μπόρεσε να υλοποιήσει αυτό που υποσχέθηκε άλλα πιστεύω ότι βρίσκεται καθημερινά μαζί μας.Ζει μέσα μας.Δήμητρα δεν θέλω να σου πω αντίο γιατί νιώθω ότι υπάρχεις.Αισθάνομαι ότι έχεις βγει μια βόλτα και κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσεις στο σπίτι. madlin