Η ζήλια

Με αφορμή ένα επεισόδιο που βίωσε μια καλή μου φίλη,πήρα απόφαση να γράψω μερικές σκέψεις μου για το μεγάλο θέμα της παθολογικής ζήλιας το οποίο ταλαιπωρεί και αρρωσταίνει πολλές γυναίκες και πολλές σχέσεις. Το μυαλό πλάθει σενάρια,παραλογίζεται και ενώ κάθε λογικός νους καταλαβαίνει πως υπερβάλλει,δεν υπάρχει γιατρειά.
 Όσο και άν προσπαθεί ο καημένος ο σύντροφος να δικαιολογηθεί και να αποδείξει την αθωότητά του,τόσο η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο
και νιώθει να πιέζεται και να του σφίγγει μια θηλιά τον λαιμό.Θέλει να ξεφύγει και δεν μπορεί να προσδιορίσει τον λόγο που συμβαίνουν όλα αυτά στην ζωή του με τον άνθρωπο που αγαπά.Νιώθει αδικημένος και προσέχει με λεπτομέρεια κάθε κίνησή του για να μη δώσει διαστάσεις και αφορμές.Πόσο να αντέξει σε καθημερινούς  καυγάδες,πόσο θα παλέψει με το στρες που νιώθει διαρκώς;
 Μήπως τελικά αυτός ο άνθρωπος θα οδηγηθεί από την ίδια του την γυναίκα, να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του για να ξανανιώσει πάλι ο εαυτός του;
 Η ζήλια δεν είναι τίποτε άλλο από ανασφάλεια,προσωπική ανασφάλεια...και θα το πω λαϊκά "κόμπλεξ κατωτερότητας".Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η τρέλα της ζήλιας.Είναι δυνατόν να πηγαίνει η σύζυγος στον εργασικό χώρο του άντρα της ώστε να "κόβει" κινήσεις και μόλις νομίζει πως βρίσκει το κομμάτι του παζλ που της λείπει να ορμάει δίχως να υπολογίζει τίποτα,δίχως να σέβεται όχι μόνο τον εαυτό της και τον σύζυγό της,όχι μόνο τον τόπο εργασίας του άντρα της άλλα και τους ανυποψίαστους πελάτες όπως και την καημένη την υπάλληλο που δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.
Τί φταίει αυτή η καημένη κοπέλα όταν γίνεται το στόχαστρο της αρρωστημένης και παράλογης συζύγου;Χωρίς να γνωρίζει την αιτία και την αφορμή χωρίς να ξέρει που φταίει και τι έκανε λάθος.
Μήπως τελικά φταίνε και λίγο οι άντρες που επιτρέπουν και ανέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές και στο όνομα της αξιοπρέπειας γίνονται θύματα και κάνουν τη γυναίκα τους να γίνεται περισσότερο σκληρή και αφόρητη;
 Σε τέτοιες καταστάσεις πιστεύω πως πρέπει ο άντρας να χτυπήσει τη γροθιά
στο τραπέζι και να πει "πάψε επιτέλους".Γιατί οι υπόλοιποι, που άθελά τους βιώνουν τέτοιες καταστάσεις δεν τον θεωρούν καλό άνθρωπο,άλλα του κολλούν το αυτοκόλλητο του δειλού και ανήμπορου.Πόσο μάλλον όταν τον κάνει ρεζίλι όπου σταθεί και όπου μπορεί γιατί παντού νιώθει την απειλή.Δεν την ενδιαφέρει αν την κοιτάζει ο κόσμος,η οικογένεια,οι φίλοι,οι πελάτες ή όλο το σύμπαν.Πάνω στην υστερία της μπορεί να σηκώσει και το χεράκι της.
Θέλει να τα ελέγχει όλα επάνω στον σύνροφό της,παρακολουθεί κάθε κίνηση,την ενοχλούν τα πάντα, και μαζεύει από παντού στοιχεία.

Πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος να ζει με έναν τέτοιο άνθρωπο όσο και άν τον αγαπάει.Η σχέση είναι καταδικασμένη....