Απελευθέρωση

Ήταν ένας άντρας που δεν τον έπιανε το μάτι. Ισχνός και μικροκαμωμένος με έντονα χαρακτηριστικά στο μικρό του πρόσωπο. Μάτια στρογγυλά και μαύρα, κυρτά προς τα κάτω, μύτη μακριά σε μια τέλεια ευθεία και αφτιά που κατέληγαν σε τρίγωνο, όπως τα ξωτικά στα παραμύθια.

Η δεκαεπτάχρονη Ευρύκλεια έκανε πως κοιμάται. Έσφιγγε με δύναμη τα μάτια της για να συγκρατήσει τα δάκρυά της αλλά και για να πάψει να ακούει οτιδήποτε από εκείνο το χώρο. Πολλές φορές τα μάτια λειτουργούν και ως αφτιά και η Ευρύκλεια άκουγε με τα μάτια όσα δεν λέγονταν με φωνή.

Τον άκουγε να ντύνεται βαριά, όπως έκανε πάντα, για να καμουφλάρει τον ψεύτικο σωματότυπό του και να δείχνει άντρας.

Ο ήχος από τα πολλά μπρελόκ στα κλειδιά του της έδωσε το σύνθημα να ανοίξει τα μάτια της. Σίγουρα όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια που είχε κρεμασμένα στα κλειδιά του δεν ήταν φετίχ, αλλά μια κίνηση προστασίας για να μην τον παρασύρει ο αέρας. Θα τον περνούσαν για τρελό αν έβαζε πέτρες στην τσέπη.

  Πετάχτηκε από το κρεβάτι και χώθηκε στο μπάνιο. Άφησε το νερό να τρέξει με δύναμη στο γυμνό της σώμα παρασύροντας κάθε ίχνος μυρωδιάς και κάθε αποτύπωμα που άφησαν στο κορμί της τα χέρια με τις εξογκωμένες μελιτζανί φλέβες. Η ένταση του νερού στο σημείο του λαιμού, στο μπράτσο και τον μηρό της, άφηνε ένα διαπεραστικό τσούξιμο στο πέρασμά του και τα κόκκινα σημάδια δεν έβγαιναν με το τρίψιμο και την σαπουνάδα.

Στο νερό αναζητούσε την λύτρωση. Η παροδική αυτή κάθαρση, ένα τελετουργικό εξάγνισης, μια προσευχή στην αναζήτηση της δύναμης που έψαχνε, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα βρομίσει ξανά το σώμα και η ψυχή της από τα αποκρουστικά χέρια και το τρομακτικό πρόσωπο του αδύνατου άντρα. Αυτός που τη φρόντιζε σαν κηδεμόνας και σαν εραστής από τα παιδικά της χρόνια μέχρι και σήμερα και εξουσίαζε τη ζωή της και το σώμα της αλλά όχι και το μυαλό της.

Από μικρή στην δούλεψη του σπιτιού του, από μικρή και στα ερωτηματικά για την ακριβή έννοια του φυσιολογικού.

  Οι λέξεις όρμησαν απότομα από τα ζουμερά της χείλη και τα σταγονίδια από το σάλιο της που εκτοξεύτηκαν με δύναμη από την έκρηξη οργής, ταρακούνησαν  την ηρεμία της σιωπής.

"Ως εδώ, φτάνει πια. Φ Τ Α Ν Ε Ι !"

  Ο αδύνατος άντρας με το μαύρο χοντρό μπουφάν και τα βαριά μπρελόκ στην τσέπη, βάδιζε ανάλαφρα και έδειχνε ευτυχισμένος. Ήταν άραγε και η ψυχή του ανάλαφρη όπως το σώμα του;

Δεν φοβόταν μήπως τον παρασύρει ο δυνατός αέρας ,είχε ήδη παρασυρθεί από τα πάθη του. Στο πρόσωπό του η αίσθηση του θριάμβου και της εξουσίας.

Το σούρουπο βρέθηκε πεσμένος στα βράχια πλάι στην θάλασσα. 0Το αλμυρό νερό που έσκαγε στο άψυχο σώμα του και το ταρακουνούσε πέρα-δώθε, δεν κατάφερε να ξεπλύνει το αμάρτημά του. Η καρδιά του ήταν σκληρή και αδιαπέραστη σαν τον βράχο δίπλα του.

Είπαν πως παραπάτησε, γλίστρησε και χτύπησε θανάσιμα.

  Η Ευρύκλεια χτένισε τα υγρά μακριά μαλλιά της και τακτοποίησε το σπίτι όπως συνήθιζε κάθε πρωί. Σήμερα έβαλε δυνατά τη μουσική στο ραδιόφωνο.

Πήρε στα χέρια της το μικρό μαύρο μπουκαλάκι και πέταξε στην λεκάνη της τουαλέτας ότι είχε περισσέψει από το υγρό που είχε στο εσωτερικό του.

Κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα του αδύνατου άντρα, τράβηξε το κομοδίνο και έβγαλε ένα κομμάτι ξύλου από το πάτωμα με την βοήθεια ενός μαχαιριού.

Τοποθέτησε στο βάθος του ανοίγματος το άδειο μπουκαλάκι και έκλεισε με το ξύλο το κενό.

Αυτή η εκδοχή του περιστατικού θα έμενε για πάντα κάτω από το πάτωμα.

 

©MaDLiN