Οι παλιοί φίλοι

Τί όμορφο συναίσθημα αυτό της φιλίας.
  Πόσο μάλλον όταν μετά από χρόνια απουσίας και αποχής λόγο υποχρεώσεων και απόστασης,να ξανασυναντά κανείς ανθρώπους που μαζί μοιράστηκαν κάποτε πολλά.
Τα πρώτα σκιρτήματα,τις πρώτες ανησυχίες και τις τρέλες της εφηβικής περιόδου,τα οποία κουβαλάμε πάντα μέσα μας φυλαγμένα με ροζ φιόγκο στο κουτάκι των αναμνήσεων.
  Οι υποχρεώσεις,η ρουτίνα και οι τρελοί ρυθμοί της εποχής, μας έβαλαν σε έναν κλοιό όπου τα ανθρώπινα πρόσωπα έχουν αόρατες παρωπίδες  και δεν βλέπουν πέρα από το "πρέπει".

• Πρέπει να εργάζομαι ως αργά
• Πρέπει να πάω τα παιδιά φροντιστήριο
• Πρέπει να μαγειρέψω για αύριο
• Πρέπει να ασχοληθώ με την καθαριότητα
• Πρέπει να τρέξω να προλάβω...

Όλα αυτά τα "πρέπει" δεν μας αφήνουν να έχουμε τον προσωπικό μας χώρο και τα ιδιωτικά μας ενδιαφέροντα με αποτέλεσμα να χάνουμε τις επαφές μας και τους φίλους μας.Νιώθουμε αποξενωμένοι και από τον ίδιο μας τον εαυτό και έρχεται η στιγμή που ο λογισμός γυρνάει και χτυπάει το καμπανάκι.
Εεεεεεε! Άνθρωποι είμαστε και όχι ρομπότ να ακολουθούμε το συγκεκριμένο πρόγραμμα μέρα-νύχτα χάνοντας τα όμορφα συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ένας καφές ή ένα τσάι,ένα ουζάκι ή μια ρετσίνα δεν είναι κλέψιμο χρόνου από τις υποχρεώσεις μας.Το αντίθετο μάλιστα.Οι δυνάμεις και οι αντιστάσεις μας ενισχύονται και η ψυχή μας γίνεται ανάλαφρη όταν βρισκόμαστε παρεούλα με ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε και να νιώθουμε ζωντανοί.Και ένας λόγος παραπάνω αν αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τον κρίκο της παιδικής ή εφηβικής μας ηλικίας. Αυτός ο καφές,αυτή η συνάντηση είναι μια ιεροτελεστία.
Θα έλεγα  πως είναι μια παραγωγή συγκινήσεων που βάζει μια πινελιά με χρώμα στην καθημερινότητά μας.
  Στην προσπάθεια της φιλικής επικοινωνίας ανακαλύπτουμε έναν μαγικό πλανήτη που βρισκόταν σε χειμερία νάρκη μέσα μας.Βρίσκουμε τον χαμένο εαυτό μας και  εξερευνούμε νέες πτυχές του χαρακτήρα μας,ανταλλάσοντας απόψεις,σκέψεις και εμπειρίες με τους φίλους μας.Και είναι απαραίτητο αυτό.Κάτι σαν βιταμίνη.
  Είναι πολύ γλυκό και τρυφερό το συναίσθημα μιας επανασύνδεσης με έναν άνθρωπο που κάποτε τα κοινά ενδιαφέροντα,οι ασχολίες,οι εμπειρίες και τα βιώματα είχαν παράλληλους ρυθμούς.Το χαμόγελο τώρα έχει ουσία και δεν υπάρχουν λόγια για την περιγραφή του.
  Κρίμα που πήγε χαμένος τόσος χρόνος άλλα ποτέ δεν είναι αργά για να συναρμολογηθούν τα κομμάτια από το χαμένο παζλ...
                         ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ !!!!!!







< Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ>
                       " ΒΥRON"